martes, 15 de enero de 2008

Avui he sentit
que el record del dolor
no existía,

m'has mirat
i tot mon passat
es redimía
en la dolçor d'uns ulls
que mai posseiría.
Ara,
gràcies
a tu
torno a morir
cada día
per amor.
De dolor.
De plenitud

4 comentarios:

Superfucker dijo...

Ahi va una de cosecha propia cabrones,si resulta impropia de un "blog de alta literatura" pues que os la pique un pollo de colores.Y de paso se publica algo en catalán...Venga anónimos cobardes,meteos conmigo que tengo las espaldas anchas...

The Wizard dijo...

Si, anchas las tienes pero menos que hace unos años...
Si lo que quieres es que te castiguen, hay sitios en los que por un módico precio hasta se te cagan encima.

Mira dijo...

No esta mal, aunque a mi me ha parecido un poco kika... i tu eras el q decias que la historia del caracol es qursi ???

Anónimo dijo...

JAJA, debías tener ganas de devolverme la pelota eh? Tia es bastante sencillita pero kika no...no jodas, Lorca sí que es kiko. Si mi poesía te parece kika, con la próxima que tengo pensao publicaros aqui vas a pensar que pierdo aceite...bah, que te den